مهمترین اصول عکاسی ، آشنایی با ISO، سرعت شاتر و دیافراگم – راهنمای مبتدیان

گرفتن عکس های خوب بدون داشتن درک کامل از ISO ، سرعت شاتر و دیافراگم دشوار است – سه پادشاه عکاسی، همچنین به عنوان ” مثلث نوردهی” شناخته می شود.”. در حالی که اکثر دوربین‌های DSLR جدید حالت‌های «خودکار» دارند که به‌طور خودکار سرعت شاتر، دیافراگم و حتی ISO مناسب را برای نوردهی شما انتخاب می‌کنند، استفاده از حالت خودکار محدودیت‌هایی را برای آنچه می‌توانید با دوربین خود به دست آورید، ایجاد می‌کند. در بسیاری از موارد، دوربین باید با ارزیابی میزان نوری که از لنز عبور می کند، حدس بزند که نوردهی مناسب باید چقدر باشد. درک کامل نحوه عملکرد ISO، سرعت شاتر و دیافراگم با هم به عکاسان اجازه می دهد تا با کنترل دستی دوربین، کنترل کامل موقعیت را به دست بگیرند. دانستن اینکه چگونه تنظیمات دوربین را در صورت نیاز تنظیم کنید، به شما کمک می‌کند تا بهترین بهره را از دوربین خود ببرید و آن را تا حد امکان بالا ببرید تا عکس‌های عالی بگیرید .

بیایید به‌سرعت خلاصه‌ای از مثلث نوردهی را به عنوان تجدیدکننده مرور کنیم:

1. سرعت شاتر – مدت زمانی که شاتر دوربین باز است تا نور را به سنسور دوربین باز کند. سرعت شاتر معمولاً در کسری از ثانیه اندازه گیری می شود، زمانی که کمتر از یک ثانیه باشد. سرعت شاتر آهسته نور بیشتری را به سنسور دوربین می‌دهد و برای عکاسی در نور کم و شب استفاده می‌شود، در حالی که سرعت‌های شاتر سریع به ثابت کردن حرکت کمک می‌کنند. نمونه هایی از سرعت شاتر: 1/15 (1/15 ثانیه)، 1/30، 1/60، 1/125.
2. دیافراگم – سوراخی در داخل لنز که نور از طریق آن به بدنه دوربین می رسد. هرچه سوراخ بزرگتر باشد، نور بیشتری به سنسور دوربین می رسد. دیافراگم همچنین عمق میدان را کنترل می کند ، که بخشی از یک صحنه است که تیز به نظر می رسد. اگر دیافراگم بسیار کوچک باشد، عمق میدان زیاد است، در حالی که اگر دیافراگم بزرگ باشد، عمق میدان کوچک است. در عکاسی، دیافراگم معمولاً با اعداد “f” بیان می شود (همچنین به عنوان “نسبت کانونی” نیز شناخته می شود، زیرا عدد f نسبت قطر دیافراگم لنز به طول لنز است). نمونه هایی از اعداد f عبارتند از: f/1.4، f/2.0، f/2.8، f/4.0، f/5.6، f/8.0.
3. ISO – راهی برای روشن‌تر کردن عکس‌هایتان اگر نمی‌توانید از سرعت شاتر طولانی‌تر یا دیافراگم بازتر استفاده کنید. معمولاً با اعداد اندازه‌گیری می‌شود، عدد کمتر نشان‌دهنده تصویر تیره‌تر است، در حالی که اعداد بالاتر به معنای تصویر روشن‌تر است. با این حال، افزایش ISO شما هزینه دارد. همانطور که ISO افزایش می یابد، دید دانه بندی/نویز در تصاویر شما نیز افزایش می یابد. نمونه هایی از ISO: 100، 200، 400، 800، 1600.

همچنین، اگر می‌خواهید بفهمید  واقعاً قرار گرفتن در معرض چه معنایی دارد، به این مقاله نگاهی بیندازید .

و اگر بیشتر یک یادگیرنده بصری هستید، اخیراً یک ویدیوی جامع و مبتدی را دقیقاً در مورد همین موضوع ببینید.

1) سرعت شاتر، دیافراگم و ISO چگونه برای ایجاد یک نوردهی با هم کار می کنند؟

برای اینکه درک خوبی در مورد نوردهی داشته باشیم و اینکه چگونه سرعت شاتر، دیافراگم و ISO روی آن تأثیر می‌گذارد، باید بدانیم که هنگام گرفتن عکس چه اتفاقی در دوربین می‌افتد.

همانطور که دوربین خود را به سمت سوژه ای می گیرید و دکمه شاتر را فشار می دهید، سوژه به شکلی از نور وارد لنز دوربین شما می شود. اگر سوژه شما به خوبی روشن باشد، نور زیادی به لنز می رسد، در حالی که اگر در یک محیط کم عکس می گیرید، نور زیادی به لنز نمی رسد. هنگامی که نور وارد لنز می شود، از عناصر نوری مختلف ساخته شده از شیشه عبور می کند، سپس از لنز “Aperture” (سوراخی در داخل لنز که می تواند از کوچک به بزرگ تغییر یابد) می گذرد. هنگامی که نور از دیافراگم لنز عبور می کند، سپس به پرده شاتر برخورد می کند، که مانند پنجره ای است که همیشه بسته است، اما در صورت نیاز باز می شود. سپس شاتر در عرض چند میلی ثانیه باز می شود و اجازه می دهد نور برای مدت زمان مشخصی به سنسور دوربین برخورد کند. این مدت زمان مشخص شده “سرعت شاتر” نامیده می شود و می تواند بسیار کوتاه (تا 1/8000م ثانیه) یا طولانی (تا 30 ثانیه) باشد. سپس سنسور نور را جمع آوری می کند و “ISO” شما در صورت لزوم تصویر را روشن می کند (دوباره مشکلات دانه و کیفیت تصویر را بیشتر نمایان می کند). سپس شاتر بسته می شود و نور به طور کامل از رسیدن به سنسور دوربین جلوگیری می کند.

برای اینکه تصویر به درستی نوردهی شود، به طوری که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد، سرعت شاتر، دیافراگم و ISO باید با هم بازی کنند. هنگامی که نور زیادی وارد لنز می شود (مثلاً در روز روشن با نور خورشید زیاد است)، وقتی دیافراگم/سوراخ لنز بسیار کوچک باشد چه اتفاقی می افتد؟ نور زیادی مسدود می شود. این بدان معناست که سنسور دوربین برای جمع آوری نور به زمان بیشتری نیاز دارد. چه اتفاقی باید بیفتد تا سنسور بتواند مقدار مناسب نور را جمع آوری کند؟ درست است، شاتر باید بیشتر باز بماند. بنابراین، با یک دیافراگم لنز بسیار کوچک، به زمان بیشتری نیاز داریم، یعنی سرعت شاتر بیشتر برای سنسور برای جمع آوری نور کافی برای تولید یک تصویر با نوردهی مناسب.

حالا اگر دیافراگم/سوراخ لنز خیلی بزرگ بود چه اتفاقی می افتاد؟ بدیهی است که نور بسیار بیشتری به سنسور برخورد می کند، بنابراین ما به سرعت شاتر بسیار کمتری نیاز داریم تا تصویر به درستی در معرض دید قرار گیرد. اگر سرعت شاتر خیلی کم باشد، حسگر نور بسیار بیشتری از نیاز خود دریافت می‌کند و نور شروع به «سوختن» یا «نور نوردهی بیش از حد» تصویر می‌کند، درست مانند ذره‌بین که در یک روز آفتابی شروع به سوزاندن کاغذ می‌کند. ناحیه بیش از حد نوردهی تصویر بسیار روشن یا سفید خالص به نظر می رسد. در مقابل، اگر سرعت شاتر خیلی زیاد باشد، حسگر نمی تواند نور کافی را جمع آوری کند و تصویر “کم نوردهی” یا خیلی تاریک به نظر می رسد.

بیایید یک مثال واقعی انجام دهیم. دوربین خود را بردارید و حالت دوربین خود را روی « اولویت دیافراگم» قرار دهید”. دیافراگم لنز دوربین خود را روی کمترین عدد ممکن که لنز اجازه می دهد تنظیم کنید، مانند f/1.4 اگر لنز سریع دارید یا f/3.5 در لنزهای کندتر. ISO خود را روی 200 تنظیم کنید و مطمئن شوید که “ایزو خودکار” خاموش است. اکنون دوربین خود را به سمت شی ای بگیرید که منبع نور نیست (مثلاً یک عکس روی دیوار) سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید تا فوکوس صحیح را بدست آورید و اجازه دهید دوربین تنظیمات نوردهی بهینه را تعیین کند. دوربین خود را حرکت ندهید و به همان سوژه اشاره کنید! اگر اکنون به داخل منظره یاب دوربین یا به ال سی دی پشتی نگاه کنید، باید چندین عدد را مشاهده کنید. یکی از اعداد دیافراگم شما را نشان می دهد، که باید همان عددی باشد که دیافراگم خود را روی آن تنظیم کرده اید، سپس باید سرعت شاتر شما را نشان دهد، که باید عددی مانند “125” (به معنای 1/125 ثانیه) باشد. و “200” که ISO سنسور شما است.

این اعداد را روی یک کاغذ یادداشت کنید و سپس عکس بگیرید. هنگامی که تصویر در LCD پشت دوربین شما ظاهر می شود، باید به درستی نوردهی شود. ممکن است بسیار تار باشد، اما باید به درستی در معرض دید قرار گیرد، به این معنی که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد. فرض کنید تنظیماتی که یادداشت کردید 3.5 (دیافراگم)، 125 (سرعت شاتر) و 200 (ISO) است. حال حالت دوربین خود را به حالت دستی تغییر دهید”. دیافراگم خود را به صورت دستی روی همان عددی که یادداشت کرده اید تنظیم کنید، که باید کمترین عددی باشد که لنز دوربین شما اجازه می دهد (در مثال ما 3.5 است). سپس سرعت شاتر خود را روی عددی که یادداشت کرده اید تنظیم کنید (در مثال ما 125 است) و ISO خود را همان 200 نگه دارید. مطمئن شوید که شرایط نوری شما در اتاق ثابت بماند. به همان سوژه اشاره کنید و عکس دیگری بگیرید. نتایج شما باید بسیار شبیه به عکسی باشد که قبلا گرفته اید، با این تفاوت که این بار، به جای اینکه اجازه دهید دوربین خود حدس بزند، سرعت شاتر دوربین خود را به صورت دستی تنظیم می کنید. حالا بیایید با افزایش دیافراگم مقدار نوری که از لنز عبور می کند را مسدود کنیم و ببینیم چه اتفاقی می افتد. دیافراگم خود را به یک عدد بزرگتر مانند “8.0” افزایش دهید و بقیه تنظیمات را ثابت نگه دارید. به همان سوژه اشاره کنید و عکس دیگری بگیرید. چی شد؟ اکنون تصویر شما خیلی تاریک یا کم نور است! چرا این اتفاق افتاد؟ زیرا بخشی از نوری که به سنسور برخورد می کند را مسدود کرده اید و سرعت شاتر را تغییر نداده اید. به همین دلیل سنسور دوربین زمان کافی برای جمع آوری نور را نداشت و در نتیجه تصویر کم نور می شود. تو را داشتسرعت شاتر را به یک عدد کوچکتر کاهش داد ، این اتفاق نمی افتاد. رابطه را درک می کنید؟

اکنون دیافراگم خود را به حالت قبل برگردانید (کوچکترین عدد)، اما این بار سرعت شاتر خود را به یک عدد بسیار کوچکتر کاهش دهید. در مثال من سرعت شاتر خود را از 125 روی 4 (ربع ثانیه) قرار می دهم. یک عکس دیگر بگیرید. اکنون تصویر شما باید بیش از حد نوردهی شود و برخی از قسمت های تصویر بیش از حد روشن به نظر می رسند. این بار چه شد؟ شما اجازه می‌دهید لنزتان از تمام نوری که می‌تواند جمع‌آوری کند بدون مسدود کردن آن عبور کند، سپس با کاهش سرعت شاتر به سنسور خود اجازه می‌دهید تا نور بیشتری را که نیاز دارد جمع‌آوری کند. این یک توضیح بسیار اساسی از نحوه عملکرد دیافراگم و سرعت شاتر با هم است.

بنابراین، ISO چه زمانی وارد عمل می شود و چه کاری انجام می دهد؟ تا اینجا ایزو را در همان عدد (200) نگه داشتیم و تغییر ندادیم. به یاد داشته باشید، ISO به معنای روشنایی سنسور است. اعداد کمتر به معنای روشنایی کمتر است، در حالی که اعداد بالاتر به معنای روشنایی بیشتر است. اگر بخواهید ISO خود را از 200 به 400 تغییر دهید، عکس را دو بار می‌سازید به عنوان روشن در مثال بالا، در دیافراگم f/3.5، سرعت شاتر 1/125 ثانیه و ایزو 200، اگر بخواهید ISO را تا 400 افزایش دهید، به نصف زمان نیاز دارید تا تصویر را به درستی در معرض دید قرار دهید. این بدان معنی است که می توانید سرعت شاتر خود را روی 1/250 ثانیه تنظیم کنید و تصویر شما همچنان به درستی در معرض دید قرار می گیرد. آن را امتحان کنید – دیافراگم خود را روی همان عددی که قبلاً نوشتید تنظیم کنید، از سرعت شاتر دو برابر بیشتر استفاده کنید، سپس ISO خود را به 400 تغییر دهید. باید مانند اولین تصویری باشد که قبلا گرفته اید. اگر می خواهید ISO را به 800 افزایش دهید، باید دوباره از سرعت شاتر دو برابر سریعتر استفاده کنید، از 1/250 تا 1/500.

همانطور که می بینید، افزایش ISO از 200 به 800 به شما این امکان را می دهد که با سرعت های شاتر بالاتر عکاسی کنید و در این مثال آن را از 1/125 ثانیه به 1/500 ثانیه افزایش دهید، که سرعت زیادی برای فریز کردن حرکت است. با این حال، افزایش ISO هزینه دارد – هر چه ISO بالاتر باشد، نویز یا دانه های بیشتری به تصویر اضافه می کند.

اساساً، این نحوه همکاری سه پادشاه برای ایجاد یک نوردهی است. من به شدت توصیه می کنم با دوربین خود بیشتر تمرین کنید تا اثرات تغییر دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را ببینید.

2) از چه حالت دوربینی باید استفاده کنم؟

همانطور که در مقاله ” درک حالت های دوربین دیجیتال ” خود اشاره کردم ، استفاده از حالت ” اولویت دیافراگم ” را برای مبتدیان توصیه می کنم (اگرچه هر حالت دیگری به همان اندازه خوب کار می کند، تا زمانی که بدانید چه کاری انجام می دهید). در این حالت، دیافراگم لنز خود را تنظیم می کنید، در حالی که دوربین به طور خودکار سرعت شاتر مناسب را حدس می زند. به این ترتیب می توانید عمق میدان را کنترل کنیددر تصاویر خود با تغییر دیافراگم (عمق میدان به عوامل دیگری مانند فاصله دوربین تا سوژه و فاصله کانونی نیز بستگی دارد). استفاده از حالت‌های “Auto” یا “Program” هیچ اشکالی ندارد، به‌ویژه با توجه به این واقعیت که اکثر دوربین‌های DSLR مدرن با امکان نادیده گرفتن سرعت شاتر و دیافراگم در آن حالت‌ها، کنترل بسیار خوبی به عکاس می‌دهند. اما بیشتر مردم تنبل می‌شوند و در نهایت از حالت‌های خودکار/برنامه استفاده می‌کنند بدون اینکه بفهمند چه اتفاقی در داخل دوربین می‌افتد، بنابراین من به شدت توصیه می‌کنم یاد بگیرید که چگونه در همه حالت‌های دوربین عکاسی کنید.

3) دوربینم را روی چه ISO باید تنظیم کنم؟

اگر دوربین شما مجهز به ISO خودکار استویژگی (معروف به “کنترل خودکار حساسیت ISO” در بدنه های نیکون)، باید آن را فعال کنید تا دوربین به طور خودکار حدس بزند که ISO مناسب در شرایط نوری مختلف چقدر باید باشد. ایزو خودکار بدون نگرانی است و برای اکثر شرایط نوری عالی عمل می کند! «حداقل حساسیت ISO/ISO» خود را روی 100 در دوربین های کانن و 200 در آخرین دوربین های نیکون تنظیم کنید، سپس «حداکثر حساسیت ISO/حساسیت» خود را روی 800 یا 1600 تنظیم کنید (بسته به میزان نویز که قابل قبول می دانید). اگر لنز کوتاه کمتر از 100 میلی‌متر دارید، «حداقل سرعت شاتر» را روی 1/100 ثانیه و اگر لنز بلند دارید، روی عدد بالاتر تنظیم کنید. اساساً، دوربین سرعت شاتر شما را تماشا می‌کند و اگر به زیر “حداقل سرعت شاتر” برسد، به طور خودکار ISO را به عدد بالاتری افزایش می‌دهد تا سعی کند سرعت شاتر را بالاتر از این تنظیم نگه دارد. قانون کلی این است که سرعت شاتر خود را روی بیشترین فاصله کانونی لنز تنظیم کنید. برای مثال، اگر لنز زوم 70-300 میلی متری f/4.5-5.6 نیکون دارید، حداقل سرعت شاتر خود را روی 1/300 ثانیه تنظیم کنید. چرا؟ زیرا با افزایش فاصله کانونی لنز، احتمال لرزش دوربین نیز افزایش می یابد که تصاویر شما را تار می کند. اما این قانون همیشه جواب نمی دهد، زیرا عوامل دیگری هم وجود دارند که همگی در معرفی لرزش دوربین نقش دارند یا خیر. لرزش دست ها و گرفتن نادرست دوربین ممکن است باعث لرزش اضافی دوربین شود، در حالی که داشتن لنز با کاهش لرزش (که به عنوان تثبیت کننده تصویر نیز شناخته می شود) ممکن است به کاهش لرزش دوربین کمک کند. در هر صورت، با گزینه “حداقل سرعت شاتر” بازی کنید و سعی کنید اعداد را تغییر دهید و ببینید چه چیزی برای شما مفید است.

اگر گزینه «ایزو خودکار» در دوربین خود ندارید، با کمترین ISO شروع کنید و ببینید چه سرعت شاتری دریافت می کنید. به افزایش ISO ادامه دهید تا به سرعت شاتر قابل قبولی برسید.

4) جبران نوردهی

یکی دیگر از ویژگی های فوق العاده همه دوربین های DSLR مدرن، توانایی کنترل نوردهی با استفاده از ویژگی ” جبران نوردهی ” است. به جز حالت دستی، جبران نوردهی برای همه حالت‌های دوربین عالی عمل می‌کند. چه در حالت‌های اولویت دیافراگم، اولویت شاتر یا خودکار/برنامه عکس‌برداری می‌کنید، شماره‌گیری جبران نوردهی به بالا یا پایین (به اضافه به منفی) به شما امکان می‌دهد نوردهی را تنظیم کنید و تنظیمات حدس‌زده‌شده توسط دوربین را لغو کنید. اگر متوجه شدید که تصویر (یا قسمت‌هایی از تصویرتان) کم نور یا بیش از حد است، می‌توانید از جبران نوردهی برای تنظیم نوردهی بدون تغییر دستی دیافراگم یا سرعت شاتر استفاده کنید.

5) آیا باید از فلش استفاده کنم یا ایزو را افزایش دهم؟

واقعا بستگی به این دارد که از چه چیزی عکس می گیرید. گاهی اوقات نمی توان از فلاش دوربین داخلی خود در محیط های کم نور استفاده کرد. به عنوان مثال، اگر سوژه شما در فاصله ای دور ایستاده است، ممکن است نتوانید با فلاش خود به سوژه برسید. در این صورت تنها راه حل این است که یا به سوژه نزدیک شوید یا فلاش را به طور کامل خاموش کنید و از ISO بالاتر استفاده کنید. بدیهی است که برای عکاسی منظره یا معماری، همیشه باید فلاش خود را خاموش کنید، زیرا نمی تواند کل صحنه را روشن کند. بنابراین در شرایط کم نور، تنها دو گزینه این است که یا ISO را افزایش دهید تا بتوانید با دست عکاسی کنید یا دوربین را روی کمترین ISO قرار دهید و از سه پایه استفاده کنید.

6) توقف کامل چیست؟

آیا تا به حال در مورد اصطلاح ” قطعات” شنیده اید“در عکاسی؟ هر یک از افزایش‌های بین اعداد ISO در عکاسی «ایست کامل» نامیده می‌شود. برای مثال، بین ISO 100 و ISO 200 یک نقطه وجود دارد، در حالی که بین ISO 100 و ISO 400 دو نقطه وجود دارد. بین ISO 100 و ISO 1600 چند توقف وجود دارد؟ درست است، چهار نقطه کامل نور. چرا باید در مورد توقف ها بدانید؟ زیرا ممکن است آن را در ادبیات عکاسی ببینید یا عکاس ممکن است توقف هایی را ذکر کند و گاهی اوقات درک معنای واقعی آن گیج کننده است. اما اصطلاح “استاپ کامل” فقط در مورد ISO ها صدق نمی کند – همین مفهوم برای سرعت شاتر و دیافراگم وجود دارد. به خاطر سپردن توقف بین سرعت های شاتر آسان است، زیرا شما فقط از یک شروع می کنید و عدد را بر دو تقسیم می کنید: 1، 1/2، 1/4، 1/8، 1/15، 1/30، 1/60، 1/125، 1/250، 1/500، 1/1000، و غیره بدیهی است، اعداد گرد شده اند (از 1/15 شروع می شود که باید 1/16 باشد) تا عکاسی آسان شود. به خاطر سپردن توقف ها در دیافراگم سخت تر است، زیرا اعداد متفاوت محاسبه می شوند: f/1، f/1.4، f/2، f/2.8، f/4، f/5.6، f/8، f/11، f/ 16، و غیره. برای مطالعه بیشتر در مورد توقف، لطفا به جزئیات ما مراجعه کنیدمقاله توقف مواجهه

7) نمونه های خاص و سناریوهای موردی

بیایید اکنون به آنچه می‌توانید در دوربین خود انجام دهید تا به درستی یک تصویر را در شرایط نوری مختلف نشان دهید، مرور می‌کنیم.

1. 1. در شرایط کم نور چه کاری باید انجام دهم؟ از حالت Aperture-Priority استفاده کنید، دیافراگم خود را روی کمترین عدد ممکن تنظیم کنید. اگر لنز سریعی مانند Nikon 50mm f/1.4 دارید مراقب باشید، زیرا تنظیم دیافراگم روی کمترین عدد (f/1.4) عمق میدان را بسیار کم می‌کند. “ایزوی خودکار” خود را روی “روشن” تنظیم کنید (اگر آن را دارید) و مطمئن شوید که حداکثر ISO و حداقل سرعت شاتر هر دو تعریف شده اند، همانطور که در بخش 3 نشان داده شده است. به این معنی که شما در یک محیط بسیار کم نور هستید)، تنها گزینه های دیگر شما استفاده از سه پایه یا فلاش است. اگر سوژه های متحرکی دارید که باید “یخ زده” شوند، باید از فلاش استفاده کنید.
   2. برای توقف عمل چه کاری باید انجام دهم؟ ابتدا به نور زیادی نیاز خواهید داشت. یخ زدن در روز روشن آسان است، در حالی که انجام آن در شرایط کم نور بسیار دشوار است. با فرض اینکه نور زیادی دارید، مطمئن شوید که دیافراگم شما روی کمترین عدد تنظیم شده است (باز هم مراقب عمق میدان باشید)، سپس “ایزوی خودکار” خود را روی “روشن” (در صورت داشتن آن) تنظیم کنید و حداقل را تنظیم کنید. سرعت شاتر به عدد بسیار بالایی مانند 1/500 یا 1/1000 ثانیه. برای عکاسی پرنده، سعی می کنم سرعت شاتر را در 1/1000 ثانیه و بیشتر نگه دارم:

1. برای ایجاد افکت تاری حرکت چه تنظیماتی را باید تغییر دهم؟ Auto ISO را خاموش کنید و ISO خود را روی کمترین عدد تنظیم کنید. اگر سرعت شاتر خیلی سریع است و هنوز نمی‌توانید تاری حرکت ایجاد کنید، دیافراگم را به عددی بالاتر ببرید تا سرعت شاتر به عدد پایینی به زیر 1/100-1/50 ثانیه برسد.
2. اگر نتوانم نوردهی مناسبی دریافت کنم، چه کار کنم؟ تصویر یا خیلی تاریک یا خیلی روشن است. مطمئن شوید که در حالت دستی عکاسی نمی کنید. سنج دوربین خود را روی “Evaluative” (Canon) یا “Matrix” (Nikon) تنظیم کنید. اگر از قبل تنظیم شده است و همچنان نوردهی نامناسبی دریافت می کنید، به این معنی است که احتمالاً در حال گرفتن عکسی هستید که در آن کنتراست زیادی بین چندین اشیا وجود دارد (به عنوان مثال آسمان روشن و کوه های تاریک، یا خورشید در کادر) – هر چه که هستید. تلاش برای گرفتن عکس، متر داخل دوربین شما را گیج می کند. اگر هنوز نیاز به گرفتن عکس دارید، سنج دوربین خود را روی “نقطه” تنظیم کنید و سعی کنید نقطه فوکوس خود را به ناحیه ای که خیلی روشن یا خیلی تاریک نباشد، قرار دهید. به این ترتیب شما “وسط شیرین” را بدست می آورید.
3. چگونه می توانم سوژه خود را از پس زمینه جدا کنم و پس زمینه ( بوکه ) را نرم و صاف جلوه دهم؟ نزدیک‌تر به سوژه خود بایستید و از کوچک‌ترین دیافراگم روی لنز خود استفاده کنید. برخی از لنزها می توانند پس زمینه را بسیار بهتر و صاف تر از دیگران ارائه دهند. اگر بوکه را دوست ندارید، یک لنز پرتره خوب مانند نیکون 50 میلی‌متری f/1.4 یا نیکون 85 میلی‌متری f/1.4 تهیه کنید که یکی از بهترین لنزها در مورد بوکه محسوب می‌شود.
4. چگونه می توانم میزان نویز/دانه را در تصاویرم کاهش دهم؟ “Auto ISO” را خاموش کنید و ISO خود را روی ISO پایه دوربین تنظیم کنید (ISO 100 در Canon و ISO 200 در Nikon).