آشنایی با حالت های دوربین دیجیتال (P،S،A،M و موارد دیگر)

داشتن درک خوب از حالت های دوربین دیجیتال برای کنترل نوردهی در عکاسی ضروری است. چه یک مبتدی یا یک آماتور پیشرفته باشید، باید بدانید که هر حالت دوربین چه کاری انجام می دهد و چه زمانی باید از آن استفاده کرد، در چه شرایطی.

حالت های دوربین دیجیتال چیست؟

حالت های دوربین دیجیتال به عکاسان اجازه می دهد تا پارامترهای یک نوردهی، به ویژه سرعت شاتر ، دیافراگم و ISO را کنترل کنند . در حالی که حالت‌های خاصی می‌توانند نوردهی دوربین را کاملاً خودکار کنند، حالت‌های دیگری نیز وجود دارند که به عکاس اجازه می‌دهند برخی یا همه پارامترهای نوردهی را به صورت دستی کنترل کند.

این روزها در اکثر دوربین ها صفحه ای به نام “PSAM” یا “PASM” وجود دارد (ترتیب به دوربین بستگی دارد) که می توانید حالت دوربین خود را تغییر دهید. این یکی از مهم ترین شماره گیری ها / گزینه های دوربین شما است. می توانید تصویری از صفحه PSAM را در سمت چپ مشاهده کنید.

در زمان های قدیم، چیزی به نام حالت دوربین یا شماره گیری PSAM وجود نداشت – همه چیز دستی بود. عکاسان باید دیافراگم، سرعت شاتر را به صورت دستی تنظیم می کردند و نوع فیلم مناسب را برای دوربین خود انتخاب می کردند. آنها برای ارزیابی شدت و مقدار نور، دستگاه‌های نورسنج مخصوصی را حمل می‌کردند که نور را اندازه‌گیری می‌کردند و اطلاعات نوردهی را ارائه می‌دادند و سپس از آن در دوربین‌های خود استفاده می‌کردند. در سال 1938، کداک یک دوربین فیلمبرداری با نورسنج یکپارچه معرفی کرد و در سال 1962، یک شرکت ژاپنی به نام “Topcon” اولین دوربین SLR را معرفی کرد که نور وارد شده از لنز را به دوربین اندازه گیری می کرد.

معنی این کار این بود که عکاسان دیگر نیازی به حمل نورسنج های ویژه با خود نداشتند – دوربین این کار را برای آنها انجام می داد. حالت‌های جدید دوربین «خودکار» روی دوربین‌ها ظاهر می‌شوند، که میزان نوری را که از لنز عبور می‌کند ارزیابی می‌کند و به‌طور خودکار پارامترهای نوردهی مناسب را برای تولید تصویری با نوردهی مناسب انتخاب می‌کند.

امروزه اکثر دوربین های دیجیتال دارای انواع مختلفی از حالت های دوربین هستند که در موقعیت های مختلف قابل استفاده هستند. در حالی که اکثر دوربین‌های نقطه‌ای و عکاسی برای سادگی روی حالت‌های خودکار فوکوس می‌کنند، دوربین‌های پیشرفته‌تر حالت‌هایی دارند که امکان کنترل نوردهی خودکار و دستی را فراهم می‌کنند.

انواع حالت های دوربین

در اینجا چهار نوع اصلی از حالت‌های دوربین که امروزه در اکثر دوربین‌های دیجیتال یافت می‌شوند، آورده شده است:

1. برنامه (P)
2. اولویت شاتر (Tv) یا (S)
3. اولویت دیافراگم (Av) یا (A)
4. کتابچه راهنمای (M)

حالت برنامه

در حالت “برنامه”، دوربین به طور خودکار دیافراگم و سرعت شاتر را بر اساس میزان نوری که از لنز عبور می کند، انتخاب می کند. این حالتی است که می‌خواهید برای لحظه‌های «نقطه‌دار و عکاسی» استفاده کنید، زمانی که فقط باید سریع عکس بگیرید. دوربین سعی می کند بین دیافراگم و سرعت شاتر تعادل برقرار کند و بر اساس شدت نور این دو را کم و زیاد کند. اگر دوربین را به سمت یک منطقه روشن بگیرید، دیافراگم به طور خودکار به یک عدد بزرگتر افزایش می یابد، در حالی که سرعت شاتر را به طور معقولی بالا نگه می دارد. برای حفظ سرعت شاتر نسبتاً سریع، با اشاره دوربین به ناحیه تیره‌تر، دیافراگم را به عدد کمتری کاهش می‌دهد. اگر نور کافی وجود نداشته باشد، دیافراگم لنز در کمترین عدد (حداکثر دیافراگم) باقی خواهد ماند.

من شخصاً هرگز از این حالت استفاده نمی کنم، زیرا کنترل زیادی روی نوردهی به من نمی دهد. راهی برای نادیده گرفتن سرعت شاتر و دیافراگم حدس زده شده توسط دوربین با حرکت کلید کنترل وجود دارد (در دوربین های نیکون، صفحه پشت دوربین است). اگر کلید کنترل را به سمت چپ بچرخانید، دوربین سرعت شاتر را کاهش داده و دیافراگم را افزایش می دهد. اگر صفحه را به سمت راست بچرخانید، دوربین سرعت شاتر را افزایش داده و دیافراگم را کاهش می دهد. اساساً، اگر برای انجماد نیاز به سرعت شاتر سریع‌تری داشتید، صفحه را به سمت راست می‌چرخانید و اگر به عمق میدان زیاد نیاز داشتید، صفحه را به سمت چپ می‌چرخانید.

حالت اولویت شاتر

در حالت “اولویت شاتر”، سرعت شاتر دوربین را به صورت دستی تنظیم می کنید و دوربین به طور خودکار دیافراگم مناسب را بر اساس میزان نوری که از لنز عبور می کند، انتخاب می کند. این حالت برای استفاده زمانی در نظر گرفته شده است که حرکت نیاز به ثابت یا تار شدن عمدی دارد. اگر نور بیش از حد وجود داشته باشد، دوربین دیافراگم لنز را به عدد بالاتری افزایش می‌دهد که میزان نوری را که از لنز عبور می‌کند کاهش می‌دهد. اگر نور کافی وجود نداشته باشد، دوربین دیافراگم را به کمترین عدد کاهش می دهد تا نور بیشتری از لنز عبور کند. بنابراین در حالت اولویت شاتر، سرعت شاتر ثابت می ماند (آنچه که روی آن تنظیم کرده اید)، در حالی که دیافراگم به طور خودکار بر اساس میزان نور افزایش و کاهش می یابد. علاوه بر این، هیچ کنترلی بر جداسازی سوژه وجود ندارد،

من سعی می کنم از این حالت هم استفاده نکنم، زیرا خطر دریافت تصویر بیش از حد یا کم نور وجود دارد. چرا؟ زیرا اگر مقدار نور محیط کافی نباشد و سرعت شاتر را روی یک عدد واقعا بالا تنظیم کنم، نوردهی من به دیافراگم/سرعت لنز من محدود می شود. به عنوان مثال، اگر حداکثر دیافراگم لنز من f/4.0 باشد، دوربین نمی تواند از دیافراگم کمتر از f/4.0 استفاده کند و همچنان با سرعت شاتر سریعی که من به صورت دستی تنظیم کرده ام عکس می گیرد. نتیجه یک تصویر کم نور خواهد بود. در عین حال، اگر از سرعت شاتر بسیار آهسته در زمانی که نور زیادی وجود دارد استفاده کنم، تصویر بیش از حد نوردهی می شود و منفجر می شود.

حالت اولویت دیافراگم

در حالت «اولویت دیافراگم»، دیافراگم لنز را به صورت دستی تنظیم می‌کنید، در حالی که دوربین به‌طور خودکار سرعت شاتر مناسب را انتخاب می‌کند تا به درستی تصویر را در معرض دید قرار دهد. شما کنترل کاملی بر جداسازی سوژه دارید و می‌توانید با عمق میدان بازی کنید، زیرا می‌توانید دیافراگم لنز را کم یا زیاد کنید و به دوربین اجازه دهید تا اندازه‌گیری سرعت شاتر مناسب را محاسبه کند. اگر نور زیاد باشد، دوربین به طور خودکار سرعت شاتر را افزایش می دهد، در حالی که اگر در محیطی با نور کم باشید، دوربین سرعت شاتر را کاهش می دهد. تقریبا هیچ خطری برای داشتن یک تصویر بیش از حد یا کم نور وجود ندارد، زیرا سرعت شاتر می تواند تا 30 ثانیه پایین و به سرعت 1/4000-1/8000 ثانیه (بسته به دوربین)، که بیش از برای اکثر موقعیت های نور کافی است.

این حالتی است که من در 95 درصد مواقع از آن استفاده می‌کنم، زیرا کنترل کاملی بر عمق میدان دارم و می‌دانم که تصویر در شرایط عادی به درستی نوردهی می‌شود. سیستم های اندازه گیری در اکثر دوربین های مدرن بسیار خوب کار می کنند و من به دوربین اجازه می دهم سرعت شاتر را برای من محاسبه و کنترل کند.

حالت دستی

همانطور که از نام آن پیداست، حالت “Manual” مخفف کنترل دستی کامل دیافراگم و سرعت شاتر است. در این حالت، می‌توانید دیافراگم و سرعت شاتر را به‌صورت دستی روی هر مقداری که می‌خواهید تنظیم کنید – دوربین به شما امکان می‌دهد کنترل‌های نوردهی را به طور کامل در اختیار بگیرید. این حالت عموماً در موقعیت‌هایی استفاده می‌شود که دوربین به سختی می‌تواند نوردهی صحیح را در موقعیت‌های نور شدید تشخیص دهد. به عنوان مثال، اگر از صحنه ای با یک منطقه بسیار روشن عکس می گیرید، دوربین ممکن است نوردهی را به اشتباه حدس بزند و بقیه تصویر را بیش از حد یا کم نوردهی کند. در این موارد، می‌توانید دوربین خود را روی حالت دستی تنظیم کنید، سپس میزان نور را در مناطق تیره‌تر و روشن‌تر ارزیابی کنید و با تنظیمات خود نوردهی را لغو کنید. حالت دستی نیز برای سازگاری مفید است، اگر باید مطمئن شوید که هم سرعت شاتر و هم دیافراگم در چندین نوردهی یکسان می مانند. برای مثال، برای دوخت درست یک پانوراما، همه عکس‌هایی که می‌خواهید کنار هم قرار دهید باید سرعت شاتر و دیافراگم یکسانی داشته باشند. در غیر این صورت، برخی از تصاویر تیره تر و برخی دیگر روشن تر خواهند بود. هنگامی که سرعت شاتر و دیافراگم را روی مقادیر دلخواه خود در حالت دستی تنظیم کنید، همه تصاویر شما نوردهی ثابتی خواهند داشت.

من از این حالت فقط در موقعیت های شدید استفاده می کنم، هنگام عکاسی پانوراما یا هنگام استفاده از فلاش روی دوربین یا خارج از دوربین.

از کجا می توانم حالت دوربین را تنظیم کنم؟

چرخش حالت دوربین به طور معمول در تمام دوربین های سطح ابتدایی و نیمه حرفه ای به وضوح قابل مشاهده است – این یک دایره بزرگ قابل چرخش است که حالت های “P”، “S”، “A” و “M” را در دوربین های DSLR نیکون و “M” دارد . «P»، «Tv»، «Av» و «M» در دوربین‌های DSLR کانن. در اینجا تصویری از چرخش حالت در دوربین Nikon D5000 DSLR (که با دایره قرمز مشخص شده است):

و Canon 50D:

در دوربین‌های حرفه‌ای، کلید حالت ممکن است شبیه به هم نباشد. به تصویر Nikon D300s نگاهی بیندازید، جایی که یک دکمه “Mode” کوچک در سمت راست بالای دوربین قرار دارد:

در مورد ISO چطور؟

در اکثر دوربین های DSLR، ISO در حالت های دوربین فوق به طور خودکار تغییر نمی کند، بنابراین باید آن را به صورت دستی تنظیم کنید. اگر نمی‌خواهید همیشه ISO را به صورت دستی تنظیم کنید و ویژگی « ایزو خودکار » را در دوربین خود داشته باشید، آن را فعال کنید، سپس حداکثر ISO را روی «800-1600» و حداقل سرعت شاتر را روی چیزی حدود 1/200 تنظیم کنید. یک ثانیه اگر متوجه نویز بیش از حد شدید، حداکثر ISO خود را به عدد کمتری تغییر دهید. اگر ویژگی «ایزو خودکار» ندارید، ISO خود را روی کمترین عدد ISO تنظیم کنید و در شرایط کم نور آن را افزایش دهید.

در مورد سایر حالت های دوربین چطور؟

بسیاری از دوربین‌های سطح ابتدایی و نیمه حرفه‌ای بسته به دوربین حالت‌های دیگری مانند «پرتره»، «منظره»، «ماکرو»، «ورزشی» و «شب» دارند (دوربین‌های حرفه‌ای این حالت‌ها را ندارند). من به سه دلیل از هیچ یک از این حالت ها عبور نمی کنم:

1. آنها به سادگی ترکیبی از چهار حالت فوق به اضافه برخی تنظیمات خاص دوربین هستند
2. دوربین های مختلف حالت های سفارشی متفاوتی دارند و شما نباید به هیچ یک از آنها عادت کنید. اگر تا به حال به یک مارک دوربین دیگر تغییر دهید یا یک دوربین حرفه ای بگیرید، ممکن است گم شوید، فقط به این دلیل که بیش از حد به یک حالت سفارشی خاص تکیه کرده اید.
3. همه این حالت های سفارشی شیطانی هستند 🙂 استفاده از آنها را متوقف کنید و چهار حالت دوربین اصلی که در این مقاله توضیح داده شده است را یاد بگیرید.

اگر سوال یا بازخوردی دارید، لطفا نظرات خود را در بخش نظرات زیر درج کنید.