داشته باشد، این مقاله به آنچه در داخل دوربین از نظر فوکوس خودکار هنگام عکس‌برداری می‌افتد روشن می‌کند. . بازخورد منفی زیادی در مورد مسائل فوکوس خودکار در ابزارهای خوبی مانند Canon 5D Mark III، Nikon D800، Pentax K-5 و سایر دوربین های دیجیتال SLR وجود دارد و به نظر می رسد که اکثر عکاسان به نظر نمی رسد که این مشکل اساسی را درک کنند. لزوماً با مدل یا نوع خاصی از یک دوربین نیست، بلکه با روش خاصی که این دوربین ها فوکوس می کنند. اگر در اینترنت جستجو کنید، هزاران گزارش فوکوس خودکار در مورد انواع دوربین های DSLR با قدمت بیش از 10 سال پیش خواهید دید. از این رو، مشکلات فوکوس جلو و فوکوس پشتی که در دوربین‌های مدرن مشاهده می‌کنیم چیز جدیدی نیستند – از زمانی که اولین DSLR با سنسور تشخیص فاز ساخته شد، وجود داشته‌اند.

دوربین های DSLR چگونه کار می کنند؟ 

1. برای درک این موضوع با جزئیات بیشتر، مهم است که ابتدا با نحوه عملکرد دوربین DSLR آشنا شوید . تصاویر معمولی DSLR  فقط یک آینه رفلکس را نشان می‌دهند که در زاویه 45 درجه قرار گرفته است. چیزی که آنها نشان نمی دهند، این است که یک آینه ثانویه در پشت آینه بازتابی وجود دارد که بخشی از نور را به یک حسگر تشخیص فاز منعکس می کند. به تصویر ساده شده زیر که از نمونه تصویر نیکون D800 ساخته ام نگاهی بیندازید:

در اینجا شرح هر عدد نشان داده شده در تصویر بالا آمده است:

1. اشعه نور
2. آینه اصلی / رفلکس
3. آینه ثانویه، همچنین به عنوان “آینه فرعی” شناخته می شود.
4. شاتر دوربین و سنسور تصویر
5. پین غیر عادی (1.5 میلی متر هگزا) برای تنظیم آینه اصلی
6. پین غیرعادی (1.5 میلی متر هگزا) برای تنظیم آینه ثانویه
7. سنسور تشخیص فاز (سنسور AF)
8. پنتاپریسم
9. منظره یاب

بیایید نگاهی بیندازیم به اتفاقاتی که در هنگام گرفتن عکس در داخل دوربین می افتد. پرتوهای نور وارد لنز (1) شده و آن را وارد دوربین می کنند. یک آینه اصلی نیمه شفاف (2) در زاویه 45 درجه قرار گرفته است، بنابراین بیشتر نور را به صورت عمودی به پنتاپریسم منعکس می کند (8). پنتاپریسم به طور جادویی نور عمودی را به افقی تبدیل می کند و آن را برمی گرداند، به طوری که شما دقیقاً آنچه را که از منظره یاب نگاه می کنید به دست می آورید (9). بخش کوچکی از نور از آینه اصلی عبور می کند و توسط آینه ثانویه (3) منعکس می شود که همچنین با زاویه (54 درجه در بسیاری از دوربین های مدرن نیکون، همانطور که در بالا نشان داده شده است) کج می شود. سپس، نور به سنسور تشخیص فاز / فوکوس خودکار (7) می رسد، که آن را به گروهی از سنسورها (دو سنسور در هر نقطه AF) هدایت می کند. سپس دوربین تصاویر این حسگرها را تجزیه و تحلیل و مقایسه می کند (مشابه نحوه ارزیابی فوکوس در فاصله یاب) و اگر یکسان به نظر نمی رسند، به لنز دستور می دهد تا تنظیمات مناسب را انجام دهد (برای جزئیات بیشتر به زیر مراجعه کنید).

در حالی که فرآیند فوق کم و بیش ساده به نظر می رسد، یک مشکل عمده در این رویکرد وجود دارد. حسگر Phase Detect سنسوری است که به لنز دستور می دهد تا تنظیمات مناسب را انجام دهد، در حالی که تصویر توسط یک دستگاه کاملاً متفاوت گرفته می شود – سنسور پشت دوربین.

چرا این یک مشکل است؟ به یاد داشته باشید، هنگام گرفتن عکس، هر دو آینه اصلی و ثانویه بالا می روند، شاتر باز می شود و نور لنز مستقیماً به سنسور می‌رسد.